Izolda niewierna zona czy wierna kochanka? ocen postac w rozprawce
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Chociaż Tristan i Izolda byli nieszczęśliwą parą kochanków, ich losy można interpretować szerzej, jako opowieść o miłości i miejscu, jakie to uczucie powinno zajmować w ludzkim życiu. "Pieśń o Tristanie i Izoldzie" mimo upływu wielu lat od jej powstania, zawiera wciąż szereg aktualnych prawd, co czyni opisaną w niej miłość rzeczywiście symbolem wszechczasów. Legenda o "Tristanie i Izoldzie" jest bardzo starą opowieścią celtycką. Jej powstanie datuje się na grubo przed cyklem słynnych legend arturiańskich. Niemniej, podania o legendarnym królu Arturze i rycerzach okrągłego stołu są dziś już tylko martwą spuścizną historii, podczas gdy mit o Tristanie i Izoldzie wciąż inspiruje coraz to nowych twórców. Skąd to niesłabnące zainteresowanie historią powstałą tak dawno? Z nieprzemijającej aktualności problemów, jakie ona porusza.
Pieśń o Tristanie i Izoldzie prawi o tym, co towarzyszy człowiekowi od zarania cywilizacji, a może nawet od czasów wcześniejszych. Jest to opowieść o miłości, o miłości, która zwycięża wszystko - obyczaj, przesąd, obowiązek, a nawet zasady moralne osób, które poraża. Tristan, wierny wasal króla Kornwalii Marka, wyruszył do Irlandii, aby przywieźć stamtąd swemu panu żonę - piękną Izoldę Złotowłosą. Pokonawszy olbrzyma Morholta, Tristan stał się zdobywcą Irlandii, a co za tym idzie także i księżniczki Izoldy. Mimo iż możni irlandzcy proponują Tristanowi, aby pozostał między nimi jako ich król, ten, wierny swemu seniorowi, Markowi, zdecydowanie odrzuca ich propozycję i hardo prosi o rękę Izoldy dla króla Marka.
Matka Izoldy ulega żądaniu zwycięzcy i na drogę daje służącej swej córki, Brangien, magiczny napój, który wznieci miłość między młodziutką Izoldą i starym królem Markiem. Niestety, podczas morskiej podróży do Kornwalii dochodzi do tragicznej w skutkach omyłki. Wino zaprawione miłosnym eliksirem spożywają Tristan i Izolda. Momentalnie wznieca się między nimi wielka, namiętna miłość, której poddają się bez reszty. Stają się jednym ciałem, jednym organizmem, którego nic prócz śmierci nie rozłączy.
Po przybyciu do Kornwalii Izolda zostaje poślubiona staremu Markowi, jednak jej gorące uczucie do Tristana nie słabnie. Dzięki ofiarności i poświęceniu służącej Brangien Izolda unika obcowania z królem Markiem. Spotyka się natomiast potajemnie z Tristanem, mimo że ten zdaje sobie sprawę, jak wielką wyrządza w ten sposób krzywdę swemu seniorowi, który wychował go jak syna i który ufa mu bezgranicznie. Jednak siła miłości jest większa niż najzaszczytniejszy obowiązek feudalnego posłuszeństwa i wierności.
Jednak romans nieszczęsnych kochanków nie trwa długo. Wkrótce dowiadują się o nim nieżyczliwi dworacy króla i donoszą mu o wszystkim. Odbywa się sąd nad niewierną żoną i zdradzieckim wasalem. Kochankowie przyznają się do istnienia głębokiego między nimi uczucia, lecz zaprzeczają oskarżeniu, iż splamili honor króla i Kornwalii cudzołóstwem. Prawdę wyjawia sąd boży, który kończy się pomyślnie dla Tristana i Izoldy - udowadniają swą niewinność. Mimo pomyślnego dla siebie wyroku, kochankowie zostają rozłączeni. Król wysyła Tristana na daleką wyprawę, a Izolda pozostaje przy Marku, aby dać jemu potomka, a Kornwalii następcę tronu. "Pieśń o Tristanie i Izoldzie" jest wielką pochwałą gorącej, spontanicznej i romantycznej miłości, a zarazem przestrogą przed podporządkowywaniem swych uczuć jakiemukolwiek interesowi. Dopóki Izolda i Tristan przebywali ze sobą, byli szczęśliwi. Lecz gdy okoliczności oddalały ich od siebie, po zejściu na ląd Kornwalii, ich szczęście prysło. Zastąpił je żal i tęsknota za rajem utraconym. Być może, gdyby Tristan odważył się posłuchać głosu swego serca i przystał na propozycję wspólnej ucieczki, sugerowaną przez Izoldę, udałoby się nieszczęśliwym kochankom uratować ich miłość. Jednak Tristan pozostał wierny swym obowiązkom i królowi, łamiąc tym samym życie i sobie, i Izoldzie. Tak to tristanowe poczucie wyższej konieczności bezpowrotnie zaprzepaściło to, co mieli główni bohaterowie w życiu najcenniejsze - wzajemną, gorącą, dozgonną miłość. Natomiast Izolda, oddając się królowi Markowi, mimo iż wciąż w sercu miała Tristana, utraciła młodość. Po prawdziwej nocy poślubnej król odmłodniał, a Izolda stała się staruchą. Tak to z ofiary izoldowej Kornwalia zyskała momentalnie nowego króla w osobie cudownie odmłodzonego Marka, a sama Izolda straciła młodość i tym samym pewnie też nadzieję na możliwość połączenia się jeszcze kiedykolwiek ze swym ukochanym Tristanem. Morał z "Pieśni o Tristanie i Izoldzie" jest więc nad wyraz jasny: miłość to najcenniejsza rzecz, jaką mają ludzie na tym świecie i pod żadnym, ale to żadnym, pozorem nie można nią kupczyć, gdyż skutki tego będą opłakane.
Ze względu na to ponadczasowe przesłanie opowieści o Tristanie i Izoldzie, można, a nawet trzeba traktować ich jako symboliczną parę kochanków wszechczasów. Nawet dziś, w czasach znanych z szerokiej wolności człowieka i znacznej swobody obyczajów, zdarza się, że na drodze do szczęścia dwojga ludzi staje jakiś konwenans lub przesąd. Wówczas ich sytuacja staje się podobna do położenia Tristana i Izoldy. W każdym takim przypadku potwierdza się niesłabnąca siła starej, celtyckiej legendy, która tak celnie opisała najważniejsze w ludzkim życiu uczucie - uczucie miłości.
Pieśń o Tristanie i Izoldzie prawi o tym, co towarzyszy człowiekowi od zarania cywilizacji, a może nawet od czasów wcześniejszych. Jest to opowieść o miłości, o miłości, która zwycięża wszystko - obyczaj, przesąd, obowiązek, a nawet zasady moralne osób, które poraża. Tristan, wierny wasal króla Kornwalii Marka, wyruszył do Irlandii, aby przywieźć stamtąd swemu panu żonę - piękną Izoldę Złotowłosą. Pokonawszy olbrzyma Morholta, Tristan stał się zdobywcą Irlandii, a co za tym idzie także i księżniczki Izoldy. Mimo iż możni irlandzcy proponują Tristanowi, aby pozostał między nimi jako ich król, ten, wierny swemu seniorowi, Markowi, zdecydowanie odrzuca ich propozycję i hardo prosi o rękę Izoldy dla króla Marka.
Matka Izoldy ulega żądaniu zwycięzcy i na drogę daje służącej swej córki, Brangien, magiczny napój, który wznieci miłość między młodziutką Izoldą i starym królem Markiem. Niestety, podczas morskiej podróży do Kornwalii dochodzi do tragicznej w skutkach omyłki. Wino zaprawione miłosnym eliksirem spożywają Tristan i Izolda. Momentalnie wznieca się między nimi wielka, namiętna miłość, której poddają się bez reszty. Stają się jednym ciałem, jednym organizmem, którego nic prócz śmierci nie rozłączy.
Po przybyciu do Kornwalii Izolda zostaje poślubiona staremu Markowi, jednak jej gorące uczucie do Tristana nie słabnie. Dzięki ofiarności i poświęceniu służącej Brangien Izolda unika obcowania z królem Markiem. Spotyka się natomiast potajemnie z Tristanem, mimo że ten zdaje sobie sprawę, jak wielką wyrządza w ten sposób krzywdę swemu seniorowi, który wychował go jak syna i który ufa mu bezgranicznie. Jednak siła miłości jest większa niż najzaszczytniejszy obowiązek feudalnego posłuszeństwa i wierności.
Jednak romans nieszczęsnych kochanków nie trwa długo. Wkrótce dowiadują się o nim nieżyczliwi dworacy króla i donoszą mu o wszystkim. Odbywa się sąd nad niewierną żoną i zdradzieckim wasalem. Kochankowie przyznają się do istnienia głębokiego między nimi uczucia, lecz zaprzeczają oskarżeniu, iż splamili honor króla i Kornwalii cudzołóstwem. Prawdę wyjawia sąd boży, który kończy się pomyślnie dla Tristana i Izoldy - udowadniają swą niewinność. Mimo pomyślnego dla siebie wyroku, kochankowie zostają rozłączeni. Król wysyła Tristana na daleką wyprawę, a Izolda pozostaje przy Marku, aby dać jemu potomka, a Kornwalii następcę tronu. "Pieśń o Tristanie i Izoldzie" jest wielką pochwałą gorącej, spontanicznej i romantycznej miłości, a zarazem przestrogą przed podporządkowywaniem swych uczuć jakiemukolwiek interesowi. Dopóki Izolda i Tristan przebywali ze sobą, byli szczęśliwi. Lecz gdy okoliczności oddalały ich od siebie, po zejściu na ląd Kornwalii, ich szczęście prysło. Zastąpił je żal i tęsknota za rajem utraconym. Być może, gdyby Tristan odważył się posłuchać głosu swego serca i przystał na propozycję wspólnej ucieczki, sugerowaną przez Izoldę, udałoby się nieszczęśliwym kochankom uratować ich miłość. Jednak Tristan pozostał wierny swym obowiązkom i królowi, łamiąc tym samym życie i sobie, i Izoldzie. Tak to tristanowe poczucie wyższej konieczności bezpowrotnie zaprzepaściło to, co mieli główni bohaterowie w życiu najcenniejsze - wzajemną, gorącą, dozgonną miłość. Natomiast Izolda, oddając się królowi Markowi, mimo iż wciąż w sercu miała Tristana, utraciła młodość. Po prawdziwej nocy poślubnej król odmłodniał, a Izolda stała się staruchą. Tak to z ofiary izoldowej Kornwalia zyskała momentalnie nowego króla w osobie cudownie odmłodzonego Marka, a sama Izolda straciła młodość i tym samym pewnie też nadzieję na możliwość połączenia się jeszcze kiedykolwiek ze swym ukochanym Tristanem. Morał z "Pieśni o Tristanie i Izoldzie" jest więc nad wyraz jasny: miłość to najcenniejsza rzecz, jaką mają ludzie na tym świecie i pod żadnym, ale to żadnym, pozorem nie można nią kupczyć, gdyż skutki tego będą opłakane.
Ze względu na to ponadczasowe przesłanie opowieści o Tristanie i Izoldzie, można, a nawet trzeba traktować ich jako symboliczną parę kochanków wszechczasów. Nawet dziś, w czasach znanych z szerokiej wolności człowieka i znacznej swobody obyczajów, zdarza się, że na drodze do szczęścia dwojga ludzi staje jakiś konwenans lub przesąd. Wówczas ich sytuacja staje się podobna do położenia Tristana i Izoldy. W każdym takim przypadku potwierdza się niesłabnąca siła starej, celtyckiej legendy, która tak celnie opisała najważniejsze w ludzkim życiu uczucie - uczucie miłości.