„DDT było pierwszym insektycydem stosowanym na olbrzymią skalę. Jego wprowadzenie umożliwiło walkę z owadami – szkodnikami upraw, pasożytami ludzi i zwierząt hodowlanych, muchami i innymi kłopotliwymi mieszkańcami naszych miast, wsi, pól, sadów i lasów. Najniższą odporność na działanie DDT wykazywały owady, a wśród nich komary przenoszące żółtą febrę. Znacznie wyższą odporność miały ryby i płazy, a najwyższą – ptaki i ssaki. Dla kręgowców dawki DDT muszą być 5–10-krot nie wyższe niż dla owadów, żeby wywołały efekt śmiertelny. DDT wprowadzony na pola uprawne nie zabija od razu wszystkich owadów. Spożycie wraz z pokarmem małych dawek pestycydu, nie przekraczających progu śmiertelności, nie powoduje śmierci owadów. Pestycyd odkłada się w tkance tłuszczowej lub oskórku owada i tym samym przestaje być dla niego szkodliwy. Największy stopień koncentracji osiąga DDT w tkankach ptaków i ssaków drapieżnych”. Źródło: W. Czechowski i in., Biologia, Warszawa 1994.
a) Wyjaśnij, dlaczego najwyższą odporność na DDT wykazywały ptaki i ssaki.
b) Wyjaśnij, dlaczego tkanki ptaków i ssaków drapieżnych osiągają największy stopień koncentracji DDT.
c) Wyjaśnij, dlaczego DDT zaburzał równowagę ekologiczną biocenoz.
a) Wyjaśnij, dlaczego najwyższą odporność na DDT wykazywały ptaki i ssaki.
b) Wyjaśnij, dlaczego tkanki ptaków i ssaków drapieżnych osiągają największy stopień koncentracji DDT.
c) Wyjaśnij, dlaczego DDT zaburzał równowagę ekologiczną biocenoz.