Jakie wspólne działania mieszkańców państw nadmorskich mogą się przyczynić do zmniejszenia skażenia wód Bałtyku ?
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Ochrona
Pierwsza Konwencja o Ochronie Środowiska Morskiego Obszaru Morza Bałtyckiego została podpisana 22 marca 1974 w Helsinkach. Weszła ona w życie z dniem 3 maja 1980 roku. Obejmowała cała powierzchnię Bałtyku wraz z cieśninami duńskimi. Zobowiązywała wszystkie kraje nadbałtyckie do: zapobiegania zanieczyszczeniom ze statków, zapobiegania zanieczyszczaniu poprzez atmosferę, zapobiegania zatapianiu odpadów, zorganizowania służb patrolowania i zwalczania rozlewów, współpracy naukowej i technicznej, zapobiegania zanieczyszczeniom z lądu oraz wspólnych badań środowiska morskiego.
Wieloletnia współpraca krajów nadbałtyckich zaowocowała podpisaniem w dniu 9 kwietnia 1992 roku nowej konwencji. Weszła ona w życie z dniem 17 stycznia 2000 roku. Konwencja ta obejmuje nie tylko cały obszar Bałtyku ale również czterokrotnie większy obszar zlewiska tego morza. Jest to między innymi obszar całej Polski, a nawet część Czech. W odniesieniu do statków przyjęto zaostrzone rygory. Wszystkie porty bałtyckie zostały zobowiązane do nieodpłatnego przyjmowania wszelkich odpadów ze statków. W stosunku do sprawców zanieczyszczeń przyjęto zasadę: zanieczyszczający płaci za skutki. Na szczególną uwagę zasługuje obowiązek systematycznego eliminowania zanieczyszczeń ze źródeł lądowych.
Wszelkie planowane inwestycje, które mogą wywrzeć ujemny wpływ na środowisko morskie wymagają przedstawienia oceny oddziaływania na środowisko, powiadomienia o tym Komisji Helsińskiej oraz konsultacji z krajami, mogącymi odczuć skutki takiej inwestycji. Nowością tej konwencji jest obowiązek udostępniania ludności wszelkich informacji dotyczących stanu morza i wód jego zlewiska, w tym również o wydanych zezwoleniach i określonych w nich warunkach. Sygnatariuszy konwencji zobowiązano również do współpracy w dziedzinie nauki, technologii i prac badawczych oraz do wymiany informacji z tych zakresów.
Nowa Konwencja Helsińska z roku 1992 zobowiązała państwa członkowskie do powołania Bałtyckiego Systemu Obszarów Chronionych (Baltic Sea Protected Areas BSPA), który według założeń miał objąć 62 regiony. W porównaniu z konwencją z 1974, konwencja z 1992 w sposób kompleksowy reguluje zasady dotyczące ochrony środowiska Morza Bałtyckiego, obejmując zagadnienia związane z ochroną wód, atmosfery i powierzchni ziemi. Konwencja kładzie nacisk na podejmowanie środków zaradczych w odniesieniu do substancji potencjalnie mogących zanieczyszczać morze, wykorzystanie Najlepszej Dostępnej Technologii (BAT) i Najlepszej Praktyki Ekologicznej (BEP) w celu eliminacji zanieczyszczeń pochodzących ze źródeł punktowych i rozproszonych, oraz zasady, iż za zanieczyszczenie płaci zanieczyszczający. Nowy tekst Konwencji wprowadza również zasadę przeprowadzania Ocen Oddziaływania na Środowisko dla planowanej działalności mogącej wywierać ujemny wpływ na środowisko.
Postanowienia Konwencji nakładają obowiązek prowadzenia kontroli emisji i zanieczyszczeń wody i powietrza. Jako jeden z ważkich instrumentów ochrony środowiska naturalnego wprowadzono nowy zapis gwarantujący społeczeństwu szeroki dostęp do informacji o wynikach badań kontrolnych i wynikach sprawdzających zgodność z normami jakości wody i warunkami wydawania zezwoleń na wprowadzanie zanieczyszczeń. Do zapisu nowej Konwencji włączono zakaz rozmyślnego spalenia odpadów lub innych substancji na morzu w celu ich termicznego zniszczenia, nie objęty do tej pory postanowieniami poprzedniej Konwencji z 1974 roku co zapewnia całkowitą zgodność z przepisami Międzynarodowej Konwencji o Zapobieganiu Zanieczyszczaniu Mórz przez Zatapianie Odpadów i Innych Substancji. W zakresie zapobiegania zanieczyszczaniu morza przez statki, Konwencja przejmuje postanowienia innych umów międzynarodowych i rezolucji organizacji międzynarodowych dotyczących ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem ze statków.
Generalnie można stwierdzić, że Konwencja Helsińska z 1992 roku wzmacnia zobowiązania Państw-Stron. Wzmocnienie to jest wprowadzane dwoma niezależnymi od siebie metodami - poprzez zmianę już istniejących postanowień, albo przez wprowadzenie nowych. Do tych ostatnich należą m.in. zapisy dotyczące: włączenia wód wewnętrznych Państwa-Strony do obszaru obowiązywania Konwencji Helsińskiej z 1992, oceny oddziaływania na środowisko, zakazu spalania , powiadamiania i konsultacji w sprawie aktów zanieczyszczeń, ochrony przyrody i różnorodności biologicznej, sprawozdawczości i wymiany informacji, informowania społeczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniom wynikającym z działalności przybrzeżnej.
Udział Polski w pracach Komisji Helsińskiej na rzecz realizacji zapisów Konwencji ułatwia dalszą integrację naszego systemu ochrony środowiska z systemami państw zachodnich, w tym z Unią Europejską. Ponadto z punktu widzenia polityki ochrony środowiska państw nadbałtyckich, działania państw powinny być skoncentrowane na realizacji rozwoju gospodarczego i społecznego zgodnie z zasadą trwałego rozwoju (stąd m.in. inicjatywa wypracowania Agendy 21 dla Bałtyku). Postanowienia Konwencji są zgodne z powyższymi założeniami i stanowią dodatkowe wsparcie w podejmowaniu przez Polskę dalszych wysiłków w tym zakresie, a zatem uwiarygodniają pozycję Polski na arenie międzynarodowej.
Problem związany z zanieczyszczeniem Morza Bałtyckiego jest ogromny mimo, iż nie należy ono do największych mórz na świecie. Stan jego wód ulega poprawie co jest efektem podpisania umów pomiędzy państwami nadbałtyckimi. Jednak na efekty trzeba będzie jeszcze poczekać ponieważ wody te ulegają mieszaniu z wodami innych mórz bardzo powoli. W celu poprawy jakości wód w naszym Morzu zostało już sporo zrobione, lecz jeszcze wiele działań ludzie muszą podjąć. W działaniach tych łączyć się muszą wszyscy mieszkańcy krajów nadbałtyckich jeśli chcemy aby stan wód tego morza uległ poprawie.
http://ofu.pl/xxyplxnb
Pierwsza Konwencja o Ochronie Środowiska Morskiego Obszaru Morza Bałtyckiego została podpisana 22 marca 1974 w Helsinkach. Weszła ona w życie z dniem 3 maja 1980 roku. Obejmowała cała powierzchnię Bałtyku wraz z cieśninami duńskimi. Zobowiązywała wszystkie kraje nadbałtyckie do: zapobiegania zanieczyszczeniom ze statków, zapobiegania zanieczyszczaniu poprzez atmosferę, zapobiegania zatapianiu odpadów, zorganizowania służb patrolowania i zwalczania rozlewów, współpracy naukowej i technicznej, zapobiegania zanieczyszczeniom z lądu oraz wspólnych badań środowiska morskiego.
Wieloletnia współpraca krajów nadbałtyckich zaowocowała podpisaniem w dniu 9 kwietnia 1992 roku nowej konwencji. Weszła ona w życie z dniem 17 stycznia 2000 roku. Konwencja ta obejmuje nie tylko cały obszar Bałtyku ale również czterokrotnie większy obszar zlewiska tego morza. Jest to między innymi obszar całej Polski, a nawet część Czech. W odniesieniu do statków przyjęto zaostrzone rygory. Wszystkie porty bałtyckie zostały zobowiązane do nieodpłatnego przyjmowania wszelkich odpadów ze statków. W stosunku do sprawców zanieczyszczeń przyjęto zasadę: zanieczyszczający płaci za skutki. Na szczególną uwagę zasługuje obowiązek systematycznego eliminowania zanieczyszczeń ze źródeł lądowych.
Wszelkie planowane inwestycje, które mogą wywrzeć ujemny wpływ na środowisko morskie wymagają przedstawienia oceny oddziaływania na środowisko, powiadomienia o tym Komisji Helsińskiej oraz konsultacji z krajami, mogącymi odczuć skutki takiej inwestycji. Nowością tej konwencji jest obowiązek udostępniania ludności wszelkich informacji dotyczących stanu morza i wód jego zlewiska, w tym również o wydanych zezwoleniach i określonych w nich warunkach. Sygnatariuszy konwencji zobowiązano również do współpracy w dziedzinie nauki, technologii i prac badawczych oraz do wymiany informacji z tych zakresów.
Nowa Konwencja Helsińska z roku 1992 zobowiązała państwa członkowskie do powołania Bałtyckiego Systemu Obszarów Chronionych (Baltic Sea Protected Areas BSPA), który według założeń miał objąć 62 regiony. W porównaniu z konwencją z 1974, konwencja z 1992 w sposób kompleksowy reguluje zasady dotyczące ochrony środowiska Morza Bałtyckiego, obejmując zagadnienia związane z ochroną wód, atmosfery i powierzchni ziemi. Konwencja kładzie nacisk na podejmowanie środków zaradczych w odniesieniu do substancji potencjalnie mogących zanieczyszczać morze, wykorzystanie Najlepszej Dostępnej Technologii (BAT) i Najlepszej Praktyki Ekologicznej (BEP) w celu eliminacji zanieczyszczeń pochodzących ze źródeł punktowych i rozproszonych, oraz zasady, iż za zanieczyszczenie płaci zanieczyszczający. Nowy tekst Konwencji wprowadza również zasadę przeprowadzania Ocen Oddziaływania na Środowisko dla planowanej działalności mogącej wywierać ujemny wpływ na środowisko.
Postanowienia Konwencji nakładają obowiązek prowadzenia kontroli emisji i zanieczyszczeń wody i powietrza. Jako jeden z ważkich instrumentów ochrony środowiska naturalnego wprowadzono nowy zapis gwarantujący społeczeństwu szeroki dostęp do informacji o wynikach badań kontrolnych i wynikach sprawdzających zgodność z normami jakości wody i warunkami wydawania zezwoleń na wprowadzanie zanieczyszczeń. Do zapisu nowej Konwencji włączono zakaz rozmyślnego spalenia odpadów lub innych substancji na morzu w celu ich termicznego zniszczenia, nie objęty do tej pory postanowieniami poprzedniej Konwencji z 1974 roku co zapewnia całkowitą zgodność z przepisami Międzynarodowej Konwencji o Zapobieganiu Zanieczyszczaniu Mórz przez Zatapianie Odpadów i Innych Substancji. W zakresie zapobiegania zanieczyszczaniu morza przez statki, Konwencja przejmuje postanowienia innych umów międzynarodowych i rezolucji organizacji międzynarodowych dotyczących ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem ze statków.
Generalnie można stwierdzić, że Konwencja Helsińska z 1992 roku wzmacnia zobowiązania Państw-Stron. Wzmocnienie to jest wprowadzane dwoma niezależnymi od siebie metodami - poprzez zmianę już istniejących postanowień, albo przez wprowadzenie nowych. Do tych ostatnich należą m.in. zapisy dotyczące: włączenia wód wewnętrznych Państwa-Strony do obszaru obowiązywania Konwencji Helsińskiej z 1992, oceny oddziaływania na środowisko, zakazu spalania , powiadamiania i konsultacji w sprawie aktów zanieczyszczeń, ochrony przyrody i różnorodności biologicznej, sprawozdawczości i wymiany informacji, informowania społeczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniom wynikającym z działalności przybrzeżnej.
Udział Polski w pracach Komisji Helsińskiej na rzecz realizacji zapisów Konwencji ułatwia dalszą integrację naszego systemu ochrony środowiska z systemami państw zachodnich, w tym z Unią Europejską. Ponadto z punktu widzenia polityki ochrony środowiska państw nadbałtyckich, działania państw powinny być skoncentrowane na realizacji rozwoju gospodarczego i społecznego zgodnie z zasadą trwałego rozwoju (stąd m.in. inicjatywa wypracowania Agendy 21 dla Bałtyku). Postanowienia Konwencji są zgodne z powyższymi założeniami i stanowią dodatkowe wsparcie w podejmowaniu przez Polskę dalszych wysiłków w tym zakresie, a zatem uwiarygodniają pozycję Polski na arenie międzynarodowej.
Problem związany z zanieczyszczeniem Morza Bałtyckiego jest ogromny mimo, iż nie należy ono do największych mórz na świecie. Stan jego wód ulega poprawie co jest efektem podpisania umów pomiędzy państwami nadbałtyckimi. Jednak na efekty trzeba będzie jeszcze poczekać ponieważ wody te ulegają mieszaniu z wodami innych mórz bardzo powoli. W celu poprawy jakości wód w naszym Morzu zostało już sporo zrobione, lecz jeszcze wiele działań ludzie muszą podjąć. W działaniach tych łączyć się muszą wszyscy mieszkańcy krajów nadbałtyckich jeśli chcemy aby stan wód tego morza uległ poprawie.
http://ofu.pl/xxyplxnb