Rozprawka na temat: kobieta - dar czy przekleństwo dla mężczyzny.
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Od zarania dziejów filozofowie sprzeczali się czy kobieta jest darem dla mężczyzny, czy też przekleństwem. Jak to powiedział Oscar Wilde „Kobiety są po to, by je kochać, a nie po to, by je rozumieć”.
W biblii Np.: Bóg nie chciał, aby mężczyzna był sam, stworzył, więc kobietę, Ewę. Zawołał ich i wprowadził do pięknego grodu o nazwie Eden. Wtedy to Ewa sięgnęła po zgubne jabłko i dała je Adamowi, by ten je zjadł. Zarówno tu jak i w „pamiętnikach Adama i Ewy” Marka Twaina, kobieta uczyniła zgubę dla mężczyzny i siebie. Pomimo iż oboje utracili raj, otrzymali coś znacznie lepszego, swoją miłość. Wzruszającym dowodem są słowa napisane na grobie Ewy przez Adama „gdziekolwiek była ona, tam był raj”.
Innym przykładem kobiety wiernie czekającej na męża jest Penelopa z Odyseji. Kochała go całym sercem i przy nim trwała. Nawet, gdy wszyscy sadzili, że jej luby jest już stracony i nie wróci ze swoje żeglugi. Wykazała tym swoją miłość, wierność i uczciwość małżeńską tak jak każda lojalna żona. Miała tylu adoratorów, by mogła w nich przebierać, a pomimo to wiernie czekała.
„Romeo i Julia” oraz „Dzieje Tristana i Izoldy” opowiadają mniej więcej o tym samym, czyli o niespełnionej miłości. Główni bohaterowie zakochują się w sobie i nie mogą bez siebie żyć. Jak wiadomo wiele przeszkód staje im na drodze, dlatego nigdy ze sobą nie są tak jakby chcieli. Miłość nimi zawładnęła, a pomimo zdarzających się niedogodności zdawali się być szczęśliwi. Było to może uczucie z góry przesądzone na straty, ale musiało coś w tym być, skoro się na to zdecydowali.
W „Małym księciu” Antoine ’ego de Saint- Exupe’ry Róża to symbol kobiety pięknej, tajemniczej i trochę kapryśnej. Mały Książe zrozumiał wartość miłości „dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest to, co niewidoczne dla oczu”. Zdaje sobie sprawę, że tęskni za nią, bo dzięki niej nie czuł się samotny. W ogrodzie pełnym róż przeżył rozczarowanie, ponieważ myślał, że jego róża jest jedyna na świecie. I w pewnym sensie nie mylił się, bo na wybrany kwiat nie można patrzeć tak jak na inne róże. Na tym polegała jedyność róży Małego Księcia. Ona jest jego, a on jest jej. Wzajemnie się wybrali, „oswoili”, należą do siebie. Mały Książe zrozumiał wreszcie, że ją kocha i nie może bez niej żyć. Miłość daje szczęście, ale jest też wyborem, poświęceniem, odpowiedzialnością. Do miłości trzeba dojrzeć, trzeba się jej nauczyć. Kiedy to chłopiec wszystko sobie uświadomił, postanowił wrócić do swojej róży.
W złym świetle za to postawili kobietę Juliusz Słowacki i Bolesław Prus. W „Balladynie” postać kobietę o tym właśnie imieniu doprowadziła swojego męża do śmierci. Najlepszym dowodem tego jest cytat, gdzie zabija swoją siostrę dla wygranej.
„Żmija,
Kobieta, siostra – nie siostra. Krwi plama
Tu – i tu – i tu –
Pokazując na czoło plami je palcem
I tu. – Któż zabija
Za dzbanek malin siostrę? [...] ja.
[...] To źle! Źle! – dzisiaj już nie czas... Na niebie
jest Bóg... zapomnę, że jest, będę żyła,
Jakby nie było Boga”.
Taka kobieta to dopiero zmora. Nie należy jej się dziwić, bo chciała mieć wszystko to, co według mężczyzny szuka kobieta, JAGUARA w garażu, NOREK w szafie, TYGRYSA w łóżku i JELENIA do płacenia rachunków. Tym wymaganiom to chyba żaden mężczyzna nie sprosta.
W „lalce” Izabela Łęcka stara się swoją dwulicowością poprawić byt swojej rodziny. Pochodzi ona z zamożnego domu, ale skromnie prosperującego. Stara się o jej rękę Wokulski, którego z początku ignoruje. Dopiero po dokładnym sprawdzeniu wartości jego kieszeni ostatecznie decyduje się i chce zostać jego żoną.
Niestety Wokulski jest inteligentniejszy, niż się jej zdaje. Cała jej perfidia i dwulicowość zostaje odkryta przez niego. „Rozumiem żonę, która oszukuje męża, bo ona może się tłumaczyć pętami, jakie wkłada na nią małżeństwo. Ale ażeby kobieta wolna oszukiwała obcego sobie człowieka…(…)…rozumiem kobietę, która oddaje się z miłości albo sprzedaje się z nędzy. Ale na zrozumienie tej duchowej prostytucji, którą prowadzi się bez potrzeby, na zimno, przy zachowaniu pozorów cnoty, na to już brakuje mi zmysłu” (Wokulski o Izabeli). Nie afiszuje się z poznaniem prawdy, ale oczekuje stosowny moment, by jej to wygarnąć.
Zaś w „Potopie” Henryka Sienkiewicza, Oleńka odmienia Kmicica. Z początku schodzi on na złą drogę, ale dzięki miłości powraca na słuszną. Andrzej Kmicic to niebiednym oraz przystojnym szlachcic. Jest sławnym żołnierzem- chorążego orszańskiego, który zasłużył się w walkach z armią kozacko-tatarską. Niestety pokazał się swojej narzeczonej z dobrej i złej strony. Był bardzo porywczy i kierował się emocjami nie rozsądkiem. Ukazał, że jest okrutnikiem, który mści się za śmierć kompanów, podpala miasteczko Wołmontowicze i morduje jego mieszkańców. Ponad to jest hulaką, który nie potrafi uszanować portretów przodków narzeczonej czy sąsiadów i krewnych panny. Za to Aleksandra Billewiczówna ma powód, by zmienić duszyczkę na lepsze.
Innym przykładem jest Winicjusz w powieści „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza, który dzięki Ligii uczy się miłości, przebaczenia, współczucia. Lęk o życie Ligii sprawia, że staje się prawdziwym wyznawcą Chrystusa. Można powiedzieć, że kolejna dziewczyna ratuje duszę mężczyźnie.
„Antygona” Sofoklesa to dowód na to, że kobieta jest potrzebna mężczyźnie nawet po śmierci. Z miłości do swojego brata, naraża własne chowając jego zwłoki. Przyczynia się do tego, by otrzymał zbawienie. Oddała się w taki los, bo chciałaby jej brat dostąpił życia wiecznego.
„ Sonety do Laury" opisywały kobietę idealną, o nieziemskiej urodzie i łagodnym usposobieniu. Petrarka żywił do niej ogromne uczucie, pomimo, iż widział ją raz w życiu. W jego oczach maluje się ona jako kobieta piękna, delikatna i pod każdym względem wspaniała. Petrarka znacznie rozwinął dzięki swoim sonetom kult damy, zapoczątkowany już wiele lat wcześniej. Swoją bezgraniczną miłością i uwielbieniem do Laury zdobył serce świata. Pokazał jak wielbić kobietę za to, czym jest. W tym utworze, podmiot liryczny nie cierpi z powodu kobiety, jedynie marzy o niej i czeka na serdeczne słowa. Z drugiej strony, Petrarka chciał uwolnić się z sideł miłości, lecz nie potrafił. Uczucie do Laury trzymało go na uwięzi, o czym dobitnie świadczy ten cytat:•
”Nie chce mnie, ale odejść nie pozwala,
Nie zabija, lecz z kajdan nie wyzwala,
Żywego mnie nie pragnie ni martwego".
Przykładów z życia jest wiele, ale ten każdy zna. Matka Teresa z Kalkuty poświęciła swoje życie dla dobra innych. Była „aniołem stróżem” chorych, pomagała im żyć godnie aż do śmierci. Niestety Bóg wezwał ją do siebie, została beatyfikowana przez Jana Pawła drugiego. Jest świętą i teraz pomaga nam po przez niebo.
Uważam, że kobieta jest potrzebna mężczyźnie. Trzeba mieć przy sobie kogoś takiego, by można było go przytulić, obdarzyć swoją miłością, pośmiać się czy wypłakać. Każdy z nas potrzebuje bratniej duszy. Dlatego szukamy takiej połówki przez całe swoje życie, aż w końcu znajdziemy, bądź nie. Miłość to dwie dusze w jednym ciele. Kobieta to dar dla mężczyzny, to jego muza, marzenie, bodziec do działania.
Pomimo iż powstają ironiczne cytaty na temat żeńskiej płci Np.: „Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto!” Adam Mickiewicza, albo „Kobieta nie goni za mężczyzną, bo kto kiedy widział, żeby pułapka goniła mysz” Julian Tuwin. Pociesza nas jedna myśl…, co oni by bez nas zrobili? Nic. Zginęliby, bo kto by im sprzątał, rodził potomstwo, prasował albo obiadek gotował…
W biblii Np.: Bóg nie chciał, aby mężczyzna był sam, stworzył, więc kobietę, Ewę. Zawołał ich i wprowadził do pięknego grodu o nazwie Eden. Wtedy to Ewa sięgnęła po zgubne jabłko i dała je Adamowi, by ten je zjadł. Zarówno tu jak i w „pamiętnikach Adama i Ewy” Marka Twaina, kobieta uczyniła zgubę dla mężczyzny i siebie. Pomimo iż oboje utracili raj, otrzymali coś znacznie lepszego, swoją miłość. Wzruszającym dowodem są słowa napisane na grobie Ewy przez Adama „gdziekolwiek była ona, tam był raj”.
Innym przykładem kobiety wiernie czekającej na męża jest Penelopa z Odyseji. Kochała go całym sercem i przy nim trwała. Nawet, gdy wszyscy sadzili, że jej luby jest już stracony i nie wróci ze swoje żeglugi. Wykazała tym swoją miłość, wierność i uczciwość małżeńską tak jak każda lojalna żona. Miała tylu adoratorów, by mogła w nich przebierać, a pomimo to wiernie czekała.
„Romeo i Julia” oraz „Dzieje Tristana i Izoldy” opowiadają mniej więcej o tym samym, czyli o niespełnionej miłości. Główni bohaterowie zakochują się w sobie i nie mogą bez siebie żyć. Jak wiadomo wiele przeszkód staje im na drodze, dlatego nigdy ze sobą nie są tak jakby chcieli. Miłość nimi zawładnęła, a pomimo zdarzających się niedogodności zdawali się być szczęśliwi. Było to może uczucie z góry przesądzone na straty, ale musiało coś w tym być, skoro się na to zdecydowali.
W „Małym księciu” Antoine ’ego de Saint- Exupe’ry Róża to symbol kobiety pięknej, tajemniczej i trochę kapryśnej. Mały Książe zrozumiał wartość miłości „dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest to, co niewidoczne dla oczu”. Zdaje sobie sprawę, że tęskni za nią, bo dzięki niej nie czuł się samotny. W ogrodzie pełnym róż przeżył rozczarowanie, ponieważ myślał, że jego róża jest jedyna na świecie. I w pewnym sensie nie mylił się, bo na wybrany kwiat nie można patrzeć tak jak na inne róże. Na tym polegała jedyność róży Małego Księcia. Ona jest jego, a on jest jej. Wzajemnie się wybrali, „oswoili”, należą do siebie. Mały Książe zrozumiał wreszcie, że ją kocha i nie może bez niej żyć. Miłość daje szczęście, ale jest też wyborem, poświęceniem, odpowiedzialnością. Do miłości trzeba dojrzeć, trzeba się jej nauczyć. Kiedy to chłopiec wszystko sobie uświadomił, postanowił wrócić do swojej róży.
W złym świetle za to postawili kobietę Juliusz Słowacki i Bolesław Prus. W „Balladynie” postać kobietę o tym właśnie imieniu doprowadziła swojego męża do śmierci. Najlepszym dowodem tego jest cytat, gdzie zabija swoją siostrę dla wygranej.
„Żmija,
Kobieta, siostra – nie siostra. Krwi plama
Tu – i tu – i tu –
Pokazując na czoło plami je palcem
I tu. – Któż zabija
Za dzbanek malin siostrę? [...] ja.
[...] To źle! Źle! – dzisiaj już nie czas... Na niebie
jest Bóg... zapomnę, że jest, będę żyła,
Jakby nie było Boga”.
Taka kobieta to dopiero zmora. Nie należy jej się dziwić, bo chciała mieć wszystko to, co według mężczyzny szuka kobieta, JAGUARA w garażu, NOREK w szafie, TYGRYSA w łóżku i JELENIA do płacenia rachunków. Tym wymaganiom to chyba żaden mężczyzna nie sprosta.
W „lalce” Izabela Łęcka stara się swoją dwulicowością poprawić byt swojej rodziny. Pochodzi ona z zamożnego domu, ale skromnie prosperującego. Stara się o jej rękę Wokulski, którego z początku ignoruje. Dopiero po dokładnym sprawdzeniu wartości jego kieszeni ostatecznie decyduje się i chce zostać jego żoną.
Niestety Wokulski jest inteligentniejszy, niż się jej zdaje. Cała jej perfidia i dwulicowość zostaje odkryta przez niego. „Rozumiem żonę, która oszukuje męża, bo ona może się tłumaczyć pętami, jakie wkłada na nią małżeństwo. Ale ażeby kobieta wolna oszukiwała obcego sobie człowieka…(…)…rozumiem kobietę, która oddaje się z miłości albo sprzedaje się z nędzy. Ale na zrozumienie tej duchowej prostytucji, którą prowadzi się bez potrzeby, na zimno, przy zachowaniu pozorów cnoty, na to już brakuje mi zmysłu” (Wokulski o Izabeli). Nie afiszuje się z poznaniem prawdy, ale oczekuje stosowny moment, by jej to wygarnąć.
Zaś w „Potopie” Henryka Sienkiewicza, Oleńka odmienia Kmicica. Z początku schodzi on na złą drogę, ale dzięki miłości powraca na słuszną. Andrzej Kmicic to niebiednym oraz przystojnym szlachcic. Jest sławnym żołnierzem- chorążego orszańskiego, który zasłużył się w walkach z armią kozacko-tatarską. Niestety pokazał się swojej narzeczonej z dobrej i złej strony. Był bardzo porywczy i kierował się emocjami nie rozsądkiem. Ukazał, że jest okrutnikiem, który mści się za śmierć kompanów, podpala miasteczko Wołmontowicze i morduje jego mieszkańców. Ponad to jest hulaką, który nie potrafi uszanować portretów przodków narzeczonej czy sąsiadów i krewnych panny. Za to Aleksandra Billewiczówna ma powód, by zmienić duszyczkę na lepsze.
Innym przykładem jest Winicjusz w powieści „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza, który dzięki Ligii uczy się miłości, przebaczenia, współczucia. Lęk o życie Ligii sprawia, że staje się prawdziwym wyznawcą Chrystusa. Można powiedzieć, że kolejna dziewczyna ratuje duszę mężczyźnie.
„Antygona” Sofoklesa to dowód na to, że kobieta jest potrzebna mężczyźnie nawet po śmierci. Z miłości do swojego brata, naraża własne chowając jego zwłoki. Przyczynia się do tego, by otrzymał zbawienie. Oddała się w taki los, bo chciałaby jej brat dostąpił życia wiecznego.
„ Sonety do Laury" opisywały kobietę idealną, o nieziemskiej urodzie i łagodnym usposobieniu. Petrarka żywił do niej ogromne uczucie, pomimo, iż widział ją raz w życiu. W jego oczach maluje się ona jako kobieta piękna, delikatna i pod każdym względem wspaniała. Petrarka znacznie rozwinął dzięki swoim sonetom kult damy, zapoczątkowany już wiele lat wcześniej. Swoją bezgraniczną miłością i uwielbieniem do Laury zdobył serce świata. Pokazał jak wielbić kobietę za to, czym jest. W tym utworze, podmiot liryczny nie cierpi z powodu kobiety, jedynie marzy o niej i czeka na serdeczne słowa. Z drugiej strony, Petrarka chciał uwolnić się z sideł miłości, lecz nie potrafił. Uczucie do Laury trzymało go na uwięzi, o czym dobitnie świadczy ten cytat:•
”Nie chce mnie, ale odejść nie pozwala,
Nie zabija, lecz z kajdan nie wyzwala,
Żywego mnie nie pragnie ni martwego".
Przykładów z życia jest wiele, ale ten każdy zna. Matka Teresa z Kalkuty poświęciła swoje życie dla dobra innych. Była „aniołem stróżem” chorych, pomagała im żyć godnie aż do śmierci. Niestety Bóg wezwał ją do siebie, została beatyfikowana przez Jana Pawła drugiego. Jest świętą i teraz pomaga nam po przez niebo.
Uważam, że kobieta jest potrzebna mężczyźnie. Trzeba mieć przy sobie kogoś takiego, by można było go przytulić, obdarzyć swoją miłością, pośmiać się czy wypłakać. Każdy z nas potrzebuje bratniej duszy. Dlatego szukamy takiej połówki przez całe swoje życie, aż w końcu znajdziemy, bądź nie. Miłość to dwie dusze w jednym ciele. Kobieta to dar dla mężczyzny, to jego muza, marzenie, bodziec do działania.
Pomimo iż powstają ironiczne cytaty na temat żeńskiej płci Np.: „Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto!” Adam Mickiewicza, albo „Kobieta nie goni za mężczyzną, bo kto kiedy widział, żeby pułapka goniła mysz” Julian Tuwin. Pociesza nas jedna myśl…, co oni by bez nas zrobili? Nic. Zginęliby, bo kto by im sprzątał, rodził potomstwo, prasował albo obiadek gotował…