dlaczego wiersz Leopolda Staffa 'pierwsza przechadzka' chetnie czytano w bombardowanej Warszawie
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Okres II wojny światowej, to bardzo trydny okres do życia, do tworzenia i codziennej egzystencji. W tych czasach, czasach śmierci, trwogi, bólu i cierpienia przyszło żyć poecie Lopoldowi Staffowi. Z tego okresu pochodzi wiersz pt. "Pierwsza przechadzka". Wiersz ten, autor zadedykował swojej żonie.
Jest to wiersz nadziei, pomimo wojennej pożogi. Autor rozpoczyna od optymistycznego stwierdzenia, które jest zarazem jego marzeniem.
"Będziemy znowu mieszkać w swoim domu
Będziemy stąpać po swych własnych schodach".
Po tak strasznych zniszczeniach, gdzie nie pozostał kamień na kamieniu.
Autor snuje swoje plany zamieszkania we własnym domu, a tym samym do codziennego normalnego życia. Widzi wokół siebie przygnębiający widok ruin, ale pociesza swoją płaczącą żonę, mówiąc jej, że zachowali życie, które jest skarbem.
Pesymizm w wierszu budzą słowa: "bezludne tramwajów przystanki", "nędzna kobieta", "wystawy puste, zamknięte sklepy". Są też elementy świadczące o tym, że mimo wszystko, życie, które zachowali, daje im nadzieję na lepsze jutro. Leopold Staff okazuje swojej bliskiej osobie czułość, otula ją szalem, gdy ona drży z zimna.
I znowu widzimy przygnębiający widok młodych ludzi-kalek siedzących przed szpitalem. Gdzieś tam dalej, obok ruin ogrodzeń, autor przechadzając się z żoną, dostrzega bawiące się dziecko, kobietę, która pierze; słyszy pianie koguta; widzi kota przeciągającego się pod murem i ludzi normalnie ze sobą rozmawiających. Stwierdzeniem : "Znowu w sklepiku zjawi się pieczywo. I znów zabrzęczą rano bańki z mlekiem" - marzy o normalności i wierzy, że tak będzie.
Ostatnia strofa jest pełna nadziei, budzi optymizm. To zdanie, które podmiot liryczny zamieścił na początku wiersza a pozostające jakby sferze marzeń, umieszcza je również na końcu wiersza; stwarza nastrój większej realności, i możemy być przekonani, że autor faktycznie żył we własnym domu, zapominając o ranach i boleściach zadanych ludziom w tak okrutnej i niesprawiedliwej wojnie.
Jest to wiersz nadziei, pomimo wojennej pożogi. Autor rozpoczyna od optymistycznego stwierdzenia, które jest zarazem jego marzeniem.
"Będziemy znowu mieszkać w swoim domu
Będziemy stąpać po swych własnych schodach".
Po tak strasznych zniszczeniach, gdzie nie pozostał kamień na kamieniu.
Autor snuje swoje plany zamieszkania we własnym domu, a tym samym do codziennego normalnego życia. Widzi wokół siebie przygnębiający widok ruin, ale pociesza swoją płaczącą żonę, mówiąc jej, że zachowali życie, które jest skarbem.
Pesymizm w wierszu budzą słowa: "bezludne tramwajów przystanki", "nędzna kobieta", "wystawy puste, zamknięte sklepy". Są też elementy świadczące o tym, że mimo wszystko, życie, które zachowali, daje im nadzieję na lepsze jutro. Leopold Staff okazuje swojej bliskiej osobie czułość, otula ją szalem, gdy ona drży z zimna.
I znowu widzimy przygnębiający widok młodych ludzi-kalek siedzących przed szpitalem. Gdzieś tam dalej, obok ruin ogrodzeń, autor przechadzając się z żoną, dostrzega bawiące się dziecko, kobietę, która pierze; słyszy pianie koguta; widzi kota przeciągającego się pod murem i ludzi normalnie ze sobą rozmawiających. Stwierdzeniem : "Znowu w sklepiku zjawi się pieczywo. I znów zabrzęczą rano bańki z mlekiem" - marzy o normalności i wierzy, że tak będzie.
Ostatnia strofa jest pełna nadziei, budzi optymizm. To zdanie, które podmiot liryczny zamieścił na początku wiersza a pozostające jakby sferze marzeń, umieszcza je również na końcu wiersza; stwarza nastrój większej realności, i możemy być przekonani, że autor faktycznie żył we własnym domu, zapominając o ranach i boleściach zadanych ludziom w tak okrutnej i niesprawiedliwej wojnie.