1 wymień epoki literackie w kolejności alfabetycznej zad2 przedstaw czas trwania antyku i scharakteryzuj tę epokę. zad3 przedstaw sylwetki filozofów starożytnych. zad4 omów kulturotwórczą rolę i znaczenie Biblii. zad5 jaką rolę odgrywają powieści biblijne? zad6 mity kosmogoniczne,antropologiczne i teogoniczne-podaj przykłady. zad7 jak powstał świat według biblii ,a jak według mitologii?Porównaj. zad8 jakie wartości wniosła do kultury europejskiej epoka starożytności? zad9 przedstaw sylwetkę twórczą Homera . zad10 wymień najwybitniejszych twórców literatury greckiej i rzymskiej. zad 11przedstaw historię Hioba.Scharakteryzuj postawę ,jaką przyjął wobec nieszczęścia. zad12 wymień 5 związków frazeologicznych wywodzących się z Biblii. zad13 przedstaw kulturotwórczą rolę i znaczenie mitów zad14 udowodnij ze ILIADA jest epopeją . zad15 na czym polegał tragizm losu króla Edypa? zad16 co wiesz o HORACYM ? co jest według poety trwałym pomnikiem zad17 wyjaśnij pojęcia a)anakreontyk b)stasimon c)zasada dekorum zad 18 przedstaw treść Odysei zad19 wymień cechy miłości ,które podkreśla św.Paweł w "I liście do Koryntian" ZAD20 WYJAŚNIJ POJĘCIA a)topos,b)poezja tyrtejska c)epeisodion zad21 wymień 5 związków frazeologicznych wywodzących się z Mitologii zad22 wymień działania Prometeusza ,którymi zawinił wobec bogów. zad23 określ tematykę ILIADY ZAD24 UZASADNIJ STWIERDZENIE ,iż Odyseusz to homo viator zad25 na czym polega zasada 3 jedności w tragedii greckiej?
person
brightness_auto
1 odpowiedź
1. Posegreguj alfabetycznie:
- średniowiecze
- renesans
- barok
- oświecenie
- romantyzm
- pozytywizm
- Młoda Polska
- okres międzywojenny
- II wojna światowa
- współczesność
2.
Antyk (inaczej starożytność) to epoka, która obejmuje piśmiennictwo od czasów najdawniejszych (początki piśmiennictwa ok. XIII w. p.n.e.) do V w. n.e. Umowna data końca epoki starożytnej to 476 r. - data upadku Cesarstwa Zachodnio rzymskiego.
Piśmiennictwo:
Pismo (alfabetyczne) istnieje od ok. XIII w. p.n.e. Od tego czasu powstawała Biblia, najstarszy zabytek piśmienniczy tak wielkich rozmiarów. W starożytnej Grecji podstawę tematyczną literatury stanowi mitologia, podobnie jak Biblia istniejąca w przekazach ustnych od czasów niepiśmiennych. Na
mitologii opierają się dzieła Homera: \"Iliada\" i \"Odyseja\" z VIII - VII w p.n.e.
Rozkwit literatury antycznej przypada na okres świetności starożytnej Grecji i Rzymu (tzn. VIII w. p.n.e. - II w. n.e.). Literatura starożytna stała się wzorem wszystkich późniejszych prądów artystycznych i na długie wieki określiła europejskie kanony piękna. Uznano ją za wzór doskonały - klasyczny. Klasycyzm narodził się w Grecji, zaś Rzym przejął i odpowiednio
przekształcił ten wzorzec.
Literaturę grecką można podzielić na cztery okresy, biorąc pod uwagę gatunek literacki dominujący w danym czasie:
- epika (VIII wiek p.n.e.)
- liryka (VII-VI wiek p.n.e.)
- dramat (V wiek p.n.e.)
- epigramat (III wiek p.n.e.)
Podziału literatury dokonał Arystoteles wyróżniając w niej:
- epikę
- dramat
- lirykę
Religia:
W świecie starożytnym panował przeważnie politeizm (wielobóstwo), z wyjątkiem monoteistycznej (wyznającej jednego Boga) religii judaistycznej. Podstawą wierzeń starożytnych Greków i Rzymian była mitologia, zaś Żydów - Biblia.
Filozofia:
Największymi filozofami starożytności byli Grecy: Platon i Arystoteles, którzy żyli w V w. p.n.e. w Atenach. Stworzone przez nich systemy filozoficzne - platonizm i arystotelizm - po przekształceniach funkcjonowały w ciągu kolejnych epok. Również epikureizm i stoicyzm odgrywały później znaczącą rolę, zwłaszcza w renesansie.
epikureizm
Grecka filozofia stworzona przez Epikura z Samos na przeł. IV/III w. p.n.e. Głosiła ona zasadę uznającą szczęście za główny cel dążeń człowieka, przy czym szczęście to utożsamiane było z brakiem cierpień. Pogodna afirmacja (akceptacja) życia w jego wymiarze cielesnym, poszukiwanie spokoju i radości w świecie - założenia te sprawiły, że filozofia Epikura stała się
popularna w późniejszych wiekach, a zwłaszcza w czasach rzymskich i w renesansie. Najsławniejszym epikurejczykiem w starożytnym Rzymie był Horacy, którego słowa: \"Carpe diem!\" - \"ciesz się dniem\", stały się najbardziej znanym hasłem tego nurtu. Natomiast w okresie renesansu z filozofii epikurejskiej korzystał (zwłaszcza we \"Fraszkach\" J. Kochanowski.
stoicyzm
System filozoficzny stworzony w III w. p.n.e. w Grecji przez Zenona z Kition, założyciela szkoły stoickiej. Głosił on uznanie CNOTY za najwyższe i jedyne dobro, służące opanowaniu namiętności. Celem stoika było osiągnięcie stanu obojętności wobec świata zewnętrznego i wzgardzenie dobrami przemijającymi. Zachowanie równowagi wewnętrznej zarówno wobec
niepowodzeń, jak i radości życia, było warunkiem postawy stoickiej, której najwyższym etapem była postawa apatycznego mędrca. Stoicyzm preferował życie zgodne z naturą i rozumem.
System stoicki znalazł odbicie m.in. w twórczości J. Kochanowskiego.
klasycyzm
Kierunek artystyczno-literacki, mający swoje źródła w kulturze antycznej (czyli klasycznej: grecko-rzymskiej). Sztuka epok późniejszych nawiązywała do tradycji antyku, wykorzystując jego wzorce. Sztuka antyku na długi czas określiła europejskie kanony piękna. Od łacińskiego słowa \"classicus\" (wzorowy) otrzymała nazwę klasycyzmu, używaną także w odniesieniu do późniejszych prądów artystycznych, wzorujących się na sztuce antycznej: klasycyzm renesansowy, oświeceniowy, neoklasycyzm (przełom XIX i XX w.). Sztuka klasyczna narodziła się w Grecji, gdzie w V i IV w. p.n.e. osiągnęła szczyty artyzmu (Sofokles, Fidiasz, Platon, Arystoteles), zaś w Rzymie funkcjonowała do V w. n.e.
Główne założenia klasycyzmu:
- piękno jest jedyne i obiektywne - istnieją ustalone kanony piękna
- sztuka ma wyrażać harmonię i zachowywać ład (proporcje, równowaga, statyczność)
- należy tworzyć według ustalonych reguł (poetyk, podręczników sztuki)
- należy wzorować się na sztuce antycznej (greckiej i rzymskiej), która najlepiej
oddawała harmonię natury
- piękno ma wynikać z prostoty, a nie z zawiłości
Mit jest opowieścią o stałej warstwie fabularnej. Pełni przede wszystkim funkcje poznawcze i światopoglądowe. Mity podejmowały próby wyjaśnienia zagadnień powstania świata i człowieka, ingerencji bogów w losy ludzkie oraz niepokojących, bo trudnych do wytłumaczenia zjawisk przyrody. Mity powstawały poza historią i poza realnym doświadczeniem.
Mity dzielimy na:
- teogoniczne (poświęcone bogom i bóstwom),
- kosmogoniczne (mówiące o powstaniu świata i zjawiskach występujących w przyrodzie),
- antropogeniczne (opowiadające losy ludzkie i ukazujące ich współudział w tworzeniu losów świata)
- genealogiczne (przedstawiające historię głośnych rodów, które odegrały znaczącą rolę w starożytnym świecie).
Opowieść mityczna nie wyraża treści wprost. Ważną rolę grają tu metafory (np. mit o Syzyfie, którego praca jest metaforą bezowocnego wysiłku), alegorie (np. opowieść o Demeter i Korze, obrazująca niezmienne następstwo pór roku) i symbole (np. wieloznaczność mitu o Dedalu i Ikarze).
3. Patrz wyżej, jest opisane
- średniowiecze
- renesans
- barok
- oświecenie
- romantyzm
- pozytywizm
- Młoda Polska
- okres międzywojenny
- II wojna światowa
- współczesność
2.
Antyk (inaczej starożytność) to epoka, która obejmuje piśmiennictwo od czasów najdawniejszych (początki piśmiennictwa ok. XIII w. p.n.e.) do V w. n.e. Umowna data końca epoki starożytnej to 476 r. - data upadku Cesarstwa Zachodnio rzymskiego.
Piśmiennictwo:
Pismo (alfabetyczne) istnieje od ok. XIII w. p.n.e. Od tego czasu powstawała Biblia, najstarszy zabytek piśmienniczy tak wielkich rozmiarów. W starożytnej Grecji podstawę tematyczną literatury stanowi mitologia, podobnie jak Biblia istniejąca w przekazach ustnych od czasów niepiśmiennych. Na
mitologii opierają się dzieła Homera: \"Iliada\" i \"Odyseja\" z VIII - VII w p.n.e.
Rozkwit literatury antycznej przypada na okres świetności starożytnej Grecji i Rzymu (tzn. VIII w. p.n.e. - II w. n.e.). Literatura starożytna stała się wzorem wszystkich późniejszych prądów artystycznych i na długie wieki określiła europejskie kanony piękna. Uznano ją za wzór doskonały - klasyczny. Klasycyzm narodził się w Grecji, zaś Rzym przejął i odpowiednio
przekształcił ten wzorzec.
Literaturę grecką można podzielić na cztery okresy, biorąc pod uwagę gatunek literacki dominujący w danym czasie:
- epika (VIII wiek p.n.e.)
- liryka (VII-VI wiek p.n.e.)
- dramat (V wiek p.n.e.)
- epigramat (III wiek p.n.e.)
Podziału literatury dokonał Arystoteles wyróżniając w niej:
- epikę
- dramat
- lirykę
Religia:
W świecie starożytnym panował przeważnie politeizm (wielobóstwo), z wyjątkiem monoteistycznej (wyznającej jednego Boga) religii judaistycznej. Podstawą wierzeń starożytnych Greków i Rzymian była mitologia, zaś Żydów - Biblia.
Filozofia:
Największymi filozofami starożytności byli Grecy: Platon i Arystoteles, którzy żyli w V w. p.n.e. w Atenach. Stworzone przez nich systemy filozoficzne - platonizm i arystotelizm - po przekształceniach funkcjonowały w ciągu kolejnych epok. Również epikureizm i stoicyzm odgrywały później znaczącą rolę, zwłaszcza w renesansie.
epikureizm
Grecka filozofia stworzona przez Epikura z Samos na przeł. IV/III w. p.n.e. Głosiła ona zasadę uznającą szczęście za główny cel dążeń człowieka, przy czym szczęście to utożsamiane było z brakiem cierpień. Pogodna afirmacja (akceptacja) życia w jego wymiarze cielesnym, poszukiwanie spokoju i radości w świecie - założenia te sprawiły, że filozofia Epikura stała się
popularna w późniejszych wiekach, a zwłaszcza w czasach rzymskich i w renesansie. Najsławniejszym epikurejczykiem w starożytnym Rzymie był Horacy, którego słowa: \"Carpe diem!\" - \"ciesz się dniem\", stały się najbardziej znanym hasłem tego nurtu. Natomiast w okresie renesansu z filozofii epikurejskiej korzystał (zwłaszcza we \"Fraszkach\" J. Kochanowski.
stoicyzm
System filozoficzny stworzony w III w. p.n.e. w Grecji przez Zenona z Kition, założyciela szkoły stoickiej. Głosił on uznanie CNOTY za najwyższe i jedyne dobro, służące opanowaniu namiętności. Celem stoika było osiągnięcie stanu obojętności wobec świata zewnętrznego i wzgardzenie dobrami przemijającymi. Zachowanie równowagi wewnętrznej zarówno wobec
niepowodzeń, jak i radości życia, było warunkiem postawy stoickiej, której najwyższym etapem była postawa apatycznego mędrca. Stoicyzm preferował życie zgodne z naturą i rozumem.
System stoicki znalazł odbicie m.in. w twórczości J. Kochanowskiego.
klasycyzm
Kierunek artystyczno-literacki, mający swoje źródła w kulturze antycznej (czyli klasycznej: grecko-rzymskiej). Sztuka epok późniejszych nawiązywała do tradycji antyku, wykorzystując jego wzorce. Sztuka antyku na długi czas określiła europejskie kanony piękna. Od łacińskiego słowa \"classicus\" (wzorowy) otrzymała nazwę klasycyzmu, używaną także w odniesieniu do późniejszych prądów artystycznych, wzorujących się na sztuce antycznej: klasycyzm renesansowy, oświeceniowy, neoklasycyzm (przełom XIX i XX w.). Sztuka klasyczna narodziła się w Grecji, gdzie w V i IV w. p.n.e. osiągnęła szczyty artyzmu (Sofokles, Fidiasz, Platon, Arystoteles), zaś w Rzymie funkcjonowała do V w. n.e.
Główne założenia klasycyzmu:
- piękno jest jedyne i obiektywne - istnieją ustalone kanony piękna
- sztuka ma wyrażać harmonię i zachowywać ład (proporcje, równowaga, statyczność)
- należy tworzyć według ustalonych reguł (poetyk, podręczników sztuki)
- należy wzorować się na sztuce antycznej (greckiej i rzymskiej), która najlepiej
oddawała harmonię natury
- piękno ma wynikać z prostoty, a nie z zawiłości
Mit jest opowieścią o stałej warstwie fabularnej. Pełni przede wszystkim funkcje poznawcze i światopoglądowe. Mity podejmowały próby wyjaśnienia zagadnień powstania świata i człowieka, ingerencji bogów w losy ludzkie oraz niepokojących, bo trudnych do wytłumaczenia zjawisk przyrody. Mity powstawały poza historią i poza realnym doświadczeniem.
Mity dzielimy na:
- teogoniczne (poświęcone bogom i bóstwom),
- kosmogoniczne (mówiące o powstaniu świata i zjawiskach występujących w przyrodzie),
- antropogeniczne (opowiadające losy ludzkie i ukazujące ich współudział w tworzeniu losów świata)
- genealogiczne (przedstawiające historię głośnych rodów, które odegrały znaczącą rolę w starożytnym świecie).
Opowieść mityczna nie wyraża treści wprost. Ważną rolę grają tu metafory (np. mit o Syzyfie, którego praca jest metaforą bezowocnego wysiłku), alegorie (np. opowieść o Demeter i Korze, obrazująca niezmienne następstwo pór roku) i symbole (np. wieloznaczność mitu o Dedalu i Ikarze).
3. Patrz wyżej, jest opisane