topos wędrowca
person
brightness_auto
1 odpowiedź
Pielgrzym był nowym typem bohatera w naszej literaturze. Po raz pierwszy zaistniał w literaturze romantycznej, kiedy wobec wzmożonych represji caratu, pisarze polscy zostali zmuszeni do opuszczenia kraju. Motyw pielgrzyma, tułacza, wędrowca zapoczątkowany został przez Adama Mickiewicza, który za działalność w towarzystwie Filomatów i Filaretów został skazany na zesłanie w głąb Rosji.
"Stepy akermańskie" - podmiot liryczny obserwując piękno natury, nasłuchując odgłosów przyrody, pragnie wśród nich usłyszeć głos z odległej Litwy. Jest to wstęp do przedstawienia samotnego wędrowca, którego serce przepełnione jest żalem i tęsknotą za utraconą ojczyzną.
"Burza" - podmiot liryczny stracił możliwość powrotu do ojczyzny. Zrezygnowany i samotny pielgrzym czeka na śmierć, nie walczy o życie podczas burzy.
"Pielgrzym" - sonet mówi o motywie pogrążonego w smutku i melancholii wygnańca, który tęskni za "ukochana kobietą", pod której metaforą kryje się ojczyzna. zastanawia się czy ukochana jeszcze o nim pamięta.
"Ruiny zamku w Balaklawie", "Widok gór ze stepów Kozłowa"- tułaczka pielgrzyma jest okupiona cierpieniem. Pielgrzym jest jednocześnie filozofem. Snuje on refleksje nad przemijalnością materialnego świata i ludzkich wytworów. Chyli czoło przed potęgą natury, uznaje jej wielkość.
"Dziady cz. II" - Motyw wędrówki dusz, której celem jest zdobycie pełnego człowieczeństwa przez zaznanie goryczy i cierpienia.
"Dziady cz. IV" - wieczna wędrówka Gustwa, który zginął śmiercią samobójczą. Zgodnie z wierzeniami ludowymi musi co roku w Zaduszki powracać na ziemię, aby odbyc pokutę- ponowne przeżywanie katuszy, które poprzedziły jego śmierć.
"Dziady cz. III" - młodzież wywożona kibitkami na Syberię.
"Konrad Wallenrod" - pielgrzymka w czasie- autor umieścił akcję utworu w czasach średnioweicznych, aby pod maską historii dać podpowiedź współczesnym sobie Polakom, w jaki sposób pokonać wroga silniejszego i potężniejszego.
" Pan Tadeusz" - pielgrzymka w czasie i przestrzeni. Los księdza RObaka, który jako emisariusz prowadzi działalność patriotyczną i przygotowuje kraj do powstania.
" Księgi narodu" i "Księgi pielgrzymstwa polskiego" - wędrówkę narodów można określić jako pielgrzymowanie ku wolności. Mickiewicz określa szczególną role narodu polskiego w walce z zaborcmi.
"Kordian" Słowackiego - wędrówka bohatera w celu znalezienia sensu życia. Kordian podróżuje po Europie odwiedzając kolejne kraje:
- w Anglii przekonuje się o mocy pieniądza (po rozmowie z dozorcą);
- w górach w Dober traci wiarę w sens wyznawania idei zaczerpniętych z dzieł Szekspira, które w zetknięciu z rzeczywistością, nie spełniają się;
- we Włoszech traci wiarę w miłość, jego ukochana Wioletta, wychodzi za mąż za bogatszego;
- w Rzymie (podczas audiencji u papieża), dowiaduje się, że los Polaków jest Ojcu Świętemu
całkowicei obojętny. Papież potępia powstanie listopadowe i każe Polakom czcić cara;
- na szczycie Mont Blanc - odnajduje sens swojego życia - walczyc za wolność i niepodległość
kraju;
"Smutno mi Boże" Słowackiego - poeta zwraca się do Boga z wyznaniem smutku, które wynika z tęsknoty. Poeta widział bociany lecące do kraju, które przypomniały mu Polskę. Porównuje się do pielgrzyma, który trudzi się w drodze i nie wie, w jakim miejscu zostanie pochowany.
"Testament mój" Słowackiego - określa rolę poety i pezji dla walczącego narodu. To właśnie podtrzymywanie woli walki w rodakach nadaje sens życia emigranta.
"Rozłączenie" Słowackiego - podróż, choc dostarcza pięknych wrażeń, jest tułaczką, ponieważ poeta oddalony jest od miejsc i ludzi, których kocha, a których nie może zobaczyć.
"Pielgrzym" C. K. Norwid - wędrówka jako los każdego człowieka - chrześcijanina, dla którego życie ziemskie jest tylko etapem wędrówki ku wieczności, dlatego nie mają dla niego znaczenia wartości przemijające.
"Ferdydurke" Gombrowicza - wędrówka bohatera jako walka z formą. Podróz w czasie i przestrzeni: Józio wraca do czasu dzieciństwa, do lat szkolnych, a w rzeczywistości jest dorosłym człowiekiem, ma 30 lat.
"Pamiętnik z powstania warszawskiego" M. Białoszewskiego - wędrówka ludności cywilnej uciekającej przed zagrożeniem bombardowań, chodzenie piwnicami.
"Mała apokalipsa" T. Konwickiego - ostatnia wędrówka bohatera ulicami Warszawy. Bohater ma 12 godzin aby dokonać samozapalenia na znak protestu przeciwko totalitarnemu państwu. Etapy jego wędrówki przez miasto: spacer przez świętujące miasto, bar "Familijny", mieszkanie Haliny, gdzie otrzymuje instrukcje samospalenia, kino "Wołga", restauracja "Paradyż", mieszkanie Jana. Towarzyszy mu chłopiec ze starogartu, wielbiciel jego utworów, pracownik służb bezpieczeństwa, który nosi za niego kanister z benzyną i recytuje fragmenty jego prozy. W czasie wędrówki snuje rozważania na temat państwa, sytuacji społeczeństwa i sensu własnego życia.
"Stepy akermańskie" - podmiot liryczny obserwując piękno natury, nasłuchując odgłosów przyrody, pragnie wśród nich usłyszeć głos z odległej Litwy. Jest to wstęp do przedstawienia samotnego wędrowca, którego serce przepełnione jest żalem i tęsknotą za utraconą ojczyzną.
"Burza" - podmiot liryczny stracił możliwość powrotu do ojczyzny. Zrezygnowany i samotny pielgrzym czeka na śmierć, nie walczy o życie podczas burzy.
"Pielgrzym" - sonet mówi o motywie pogrążonego w smutku i melancholii wygnańca, który tęskni za "ukochana kobietą", pod której metaforą kryje się ojczyzna. zastanawia się czy ukochana jeszcze o nim pamięta.
"Ruiny zamku w Balaklawie", "Widok gór ze stepów Kozłowa"- tułaczka pielgrzyma jest okupiona cierpieniem. Pielgrzym jest jednocześnie filozofem. Snuje on refleksje nad przemijalnością materialnego świata i ludzkich wytworów. Chyli czoło przed potęgą natury, uznaje jej wielkość.
"Dziady cz. II" - Motyw wędrówki dusz, której celem jest zdobycie pełnego człowieczeństwa przez zaznanie goryczy i cierpienia.
"Dziady cz. IV" - wieczna wędrówka Gustwa, który zginął śmiercią samobójczą. Zgodnie z wierzeniami ludowymi musi co roku w Zaduszki powracać na ziemię, aby odbyc pokutę- ponowne przeżywanie katuszy, które poprzedziły jego śmierć.
"Dziady cz. III" - młodzież wywożona kibitkami na Syberię.
"Konrad Wallenrod" - pielgrzymka w czasie- autor umieścił akcję utworu w czasach średnioweicznych, aby pod maską historii dać podpowiedź współczesnym sobie Polakom, w jaki sposób pokonać wroga silniejszego i potężniejszego.
" Pan Tadeusz" - pielgrzymka w czasie i przestrzeni. Los księdza RObaka, który jako emisariusz prowadzi działalność patriotyczną i przygotowuje kraj do powstania.
" Księgi narodu" i "Księgi pielgrzymstwa polskiego" - wędrówkę narodów można określić jako pielgrzymowanie ku wolności. Mickiewicz określa szczególną role narodu polskiego w walce z zaborcmi.
"Kordian" Słowackiego - wędrówka bohatera w celu znalezienia sensu życia. Kordian podróżuje po Europie odwiedzając kolejne kraje:
- w Anglii przekonuje się o mocy pieniądza (po rozmowie z dozorcą);
- w górach w Dober traci wiarę w sens wyznawania idei zaczerpniętych z dzieł Szekspira, które w zetknięciu z rzeczywistością, nie spełniają się;
- we Włoszech traci wiarę w miłość, jego ukochana Wioletta, wychodzi za mąż za bogatszego;
- w Rzymie (podczas audiencji u papieża), dowiaduje się, że los Polaków jest Ojcu Świętemu
całkowicei obojętny. Papież potępia powstanie listopadowe i każe Polakom czcić cara;
- na szczycie Mont Blanc - odnajduje sens swojego życia - walczyc za wolność i niepodległość
kraju;
"Smutno mi Boże" Słowackiego - poeta zwraca się do Boga z wyznaniem smutku, które wynika z tęsknoty. Poeta widział bociany lecące do kraju, które przypomniały mu Polskę. Porównuje się do pielgrzyma, który trudzi się w drodze i nie wie, w jakim miejscu zostanie pochowany.
"Testament mój" Słowackiego - określa rolę poety i pezji dla walczącego narodu. To właśnie podtrzymywanie woli walki w rodakach nadaje sens życia emigranta.
"Rozłączenie" Słowackiego - podróż, choc dostarcza pięknych wrażeń, jest tułaczką, ponieważ poeta oddalony jest od miejsc i ludzi, których kocha, a których nie może zobaczyć.
"Pielgrzym" C. K. Norwid - wędrówka jako los każdego człowieka - chrześcijanina, dla którego życie ziemskie jest tylko etapem wędrówki ku wieczności, dlatego nie mają dla niego znaczenia wartości przemijające.
"Ferdydurke" Gombrowicza - wędrówka bohatera jako walka z formą. Podróz w czasie i przestrzeni: Józio wraca do czasu dzieciństwa, do lat szkolnych, a w rzeczywistości jest dorosłym człowiekiem, ma 30 lat.
"Pamiętnik z powstania warszawskiego" M. Białoszewskiego - wędrówka ludności cywilnej uciekającej przed zagrożeniem bombardowań, chodzenie piwnicami.
"Mała apokalipsa" T. Konwickiego - ostatnia wędrówka bohatera ulicami Warszawy. Bohater ma 12 godzin aby dokonać samozapalenia na znak protestu przeciwko totalitarnemu państwu. Etapy jego wędrówki przez miasto: spacer przez świętujące miasto, bar "Familijny", mieszkanie Haliny, gdzie otrzymuje instrukcje samospalenia, kino "Wołga", restauracja "Paradyż", mieszkanie Jana. Towarzyszy mu chłopiec ze starogartu, wielbiciel jego utworów, pracownik służb bezpieczeństwa, który nosi za niego kanister z benzyną i recytuje fragmenty jego prozy. W czasie wędrówki snuje rozważania na temat państwa, sytuacji społeczeństwa i sensu własnego życia.