Geografia po roku 1970
Ten okres w rozwoju geografii nazywany jest okresem wątpliwości i poszukiwań, powrotu do zagadnień metodologicznych, które pojawiły się już u schyłku XIX wieku. Po rozpoznaniu całego obszaru kuli ziemskiej geografia straciła swoją dotychczasową podstawową funkcję poznawczą, polegającą na rozszerzaniu horyzontu geograficznego. Pojawił się problem zdefiniowania nowego przedmiotu badań. Tymczasem zdefiniowanie pojęcia współczesnej geografii i przedmiotu jej badań staje się coraz bardziej trudne wobec postępującej, zwłaszcza po okresie II wojny światowej, coraz węższej specjalizacji, w wyniku której każda subdyscyplina posiada odrębny, cząstkowy przedmiot badań. Badania podejmowane przez geografów mieszczą się co prawda w szeroko rozumianym przedmiocie badań, jakim jest poszukiwanie związków pomiędzy człowiekiem a przyrodą, ale stają one tak specjalistycznie zróżnicowane, że na ogół nie prowadzą odkrywania praw i związków. Pojawia się problem istnienia geografii jako jednej nauki, coraz częściej uważa się, że jedność tę można tylko częściowo uzasadnić wspólnym pochodzeniem historycznym, tradycyjną strukturą instytucji geograficznych (towarzystwa, wydawnictwa, jednolity system kształcenia), a obecna geografia obejmuje cały system nauk geograficznych, z których każda ma swój przedmiot badań. Niewielka jest rola geografii związana z wykorzystaniem wyników gałęzi analitycznych do tworzenia syntez, prowadzących do integracji nauki.